نمایش فقر بچه‌ها؟ به چه قیمتی؟

ماجرا چه بود؟ به گفته پوستر نمایشگاه ، یک عکاس به کوره های اطراف تهران رفت و تصور کرد که “همه بچه ها دوست دارند پرنسس شوند” ، کودکان را با لباس و آرایش “پرنسس” قرار داده و از آنها عکس گرفت. قرار بود امروز تصاویر این کودکان روی دیوار گالری باشد ، اما اکنون این رویداد لغو شده است.

هرکسی که تا به حال به اجاق گاز رفته باشد می داند که بچه های اجاق بیشتر آرزوی “یک شاهزاده خانم بودن” را دارند. در حقیقت ، “پرنسس” بودن یک تصویر ذهنی است که بیشتر در ذهن والدین کودکان رایج است ، زیرا آنها لباسهایی مانند مهمانی های عجیب و غریب و لباس های پرنسس کارتونی دیزنی را برای بچه ها می خرند ، در غیر این صورت قطعاً بچه هایی مثل بچه ها در آشپزخانه هستند. رویاهای دیگر. از کجا می دانی اگر تاکنون در اجاق گاز رفته اید ، می توانید حدس بزنید که درباره چه بچه هایی صحبت می کنیم. زندگی در کوره ها ، همانطور که نویسنده این سطور دیده است ، زندگی برخی از خانواده های نسبتاً خانوادگی است ، معمولاً افراد سه یا چهار نسل در یک اتاق کوچک و بدون امکانات رفاهی با هم زندگی می کنند و از بلوک های بتونی ساخته شده اند تا از باد و باران جلوگیری کنند. داخل ، ضخامت سقف باید با مشمع کف اتاق پوشانده شود و کولرهای آبی کوچک را نمی توان روی سقف قرار داد ، بنابراین باید در جلوی خانه قرار بگیرند.

خشتی که اجاق گاز روی آن ساخته شده خاک رس قرمز و فوق العاده نرم است که حتی با سرعت کم رشد می کند و تنفس را دشوار می کند و در این شرایط است که پیر و جوان به ویژه کودکان هشت وعده غذا در روز می خورند. به مدت 10 ساعت ، آجرها را جابجا کنید ، آجرها را روی هم قرار دهید ، آجرها را بارگیری کنید و هر چقدر هم که سخت کار کنند ، به جیب پدر می رود. بیشتر کودکان اجاق گاز ، به ویژه آنها که مهاجر و فاقد مدارک هستند ، نه تنها به دلیل فاصله “محل کار” با مدارس می توانند تحصیل کنند ، بلکه کار آنها برای خانواده مقرون به صرفه است. مدارس موقت برای مقابله با تبعیض علیه این کودکان ایجاد شده است اما قطعاً هیچ امکاناتی برای همه این کودکان وجود ندارد.

کودکان با کفش و لباس پلاستیکی پاره شده در مدت زمان کوتاهی در طول کار ، یکدیگر را دنبال می کنند و با پای قدیمی خود به سرعت به سر زنگ زده برمی گردند ، آنها بیش از کلاه ، دستبند و تاج هستند ، آنها به آب تمیز و کافی احتیاج دارند. غذا و امنیت مانع کار آنها می شود.

در پوستر نمایشگاه که تنها تصویری است که تاکنون منتشر شده است ، کودکی را در دست می بینیم که سعی می کند لباس ها را با تنش مرتب کند و دستی که صلیب نقره ای به تن دارد. س isال این است که آیا “شاهزاده خانمهای کوچک” که توسط عکاس برجسته انتخاب شده و روی پوسترها و دیوارهای گالری قرار گرفته بودند ، می دانستند که در چه بازی هایی شرکت می کنند و نتیجه بازی چیست؟ فرض کنید عکاس با تمام اخلاص و فقط به این دلیل که به فکر چاره دیگری برای کنار آمدن با فقر و زندگی سخت این کودکان نبود ، سعی کرد با نشان دادن متن این اجاق آشپزخانه نشان دهد که این کودکان در استودیوهای میلیونی هستند افراد متولد شده با فرزند. رفتن متفاوت نیست. اما ، عکاس نمایشگاه در نوجوانی در این برنامه تلویزیونی ظاهر شد و به درخواست طراحان نمایش ، داستان و حواشی “رضا” را تعریف کرد و به درخواست طراحان نمایش ، به مجری برنامه گفت که “هیچ رویایی ندارد ” و در آغاز جوانی تحت فشار زندگی و میراث بود؟ کار در دوران کودکی و استفاده از ابزار در نمایش های تلویزیونی چنان شیوع پیدا کرد که او خودکشی کرد و ناپدید شد ، یادتان نیست؟

در طول سالها ، فعالان حقوق کودک بارها به این نکته اشاره کرده اند که والدین نیز باید در ضبط و انتشار تصاویر فرزندان خود بسیار محتاط باشند ، زیرا ضبط و انتشار بسیاری از این تصاویر نقض حقوق کودکان است. ما می دانیم که در دنیای اینترنت ، هیچ چیز قابل پاک شدن نیست و کودکان در دوره نوجوانی و جوانی نمی توانند زندگی کنند ، همانطور که قبلا توسط والدین خود در وب قرار داده شده بودند. این امر نه تنها برای برپایی چنین نمایشگاه هایی ، بلکه همچنین برای انتشار هر نوع تصویری از کودکان کار در همه جا ، از جمله رسانه ها ، باید تعمیم داده شود و باید در نظر داشت که کودکان در سنین پایین نمی خواهند. برای کنار آمدن با سابقه کار کودکان و دیدن هویتی ثابت که اجتناب از آن غیرممکن است.

با چنین اطلاعاتی ، چه کسی می تواند یک هنرمند را به اجاق گاز آشپزخانه بپذیرد ، کودکان را از زمینه ای که در آن کار می کنند خارج کند ، به آنها لباس و آرایش دهد و از آنها عکس بگیرد و سپس روی دیوار نمایشگاه و پوستر برای ایجاد این تصاویر است. عمومی؟ آیا آنها ترتیب داده اند که بچه های اجاق آشپزخانه شاهزاده خانم ها را انتخاب کنند و بنویسند؟ چه چیزی در فروش است؟ 15 عکس از 15 کودک زیبا که پولشان برای انجام کاری برای کودکان و خانواده هایشان خرج می شود؟ کسانی که اینقدر به “مستند اجتماعی” اهمیت می دهند ، نمی توانند بدون “ابراز مالکیت” با خرید پرتره های کودکان به کودکان کمک کنند. وجود این قاب ها روی دیوارهای خانه ها و دفاتر کار که صاحبان آن می توانند از طریق آن “هنرهای اصلی” بخرند ، به چه معناست؟ آیا خریدار اهمیت می دهد؟ یا این شانس بیشتری دارد که هر روز یادآوری شود که “افراد محروم وجود دارد”؟

گاهی اوقات ، زیست شناسی محدود ما در حلقه آشنایان و دوستانمان ، بررسی تأثیرات اجتماعی یک رویداد را برای ما غیرممکن می کند. برای کسی در پشت صحنه آن برنامه تلویزیونی ، او “رضا” را گفت “او رویایی ندارد” ، ممکن است این کودک کارگر ، تحت فشار عنوان “رضا ، کودک بدون رویا” بسیار کج باشد که او خودکشی خواهد کرد. برای آنها و برای امثال آنها که به فقر نگاه می کنند ، همان اندازه که رسانه ها و هنرمندان این کودکان را می گیرند و به آنها تصویری نشان می دهند ، به جامعه یادآوری می کند که فقر کافی وجود دارد ، مردم اشک می ریزند ، اسپانسرها می پردازند ، این تصاویر به کودکان زیبا. شاید فروخته شده باشد و همه فکر می کنند “مسئولیت اجتماعی” خود را در قبال این آسیب ها و این بچه ها انجام داده اند ، اما در دنیای واقعی ، در زمین ، بچه ها علاوه بر همه پرخاشگری ها ، سایر مشکلات آنها نیز مورد حمله اتفاق می افتد ، آنها همان محل تخلیه زباله ، همان کارگاه ، همان آشپزخانه را ترک می کنند تا دوباره به اجاق برگردند و زندگی قبلی را ادامه دهند. این برخورد توریستی بخشی از مشکل مشترک جهل در جامعه امروز ما و فشار مضاعف بر مردم است.

انتهای پیام