عادل فردوسی‌پور: من و علی دایی؟ چه قیاسی!؟

به گزارش ماه نیوز ، بخشی از مصاحبه آدل فردوسی پور با ویژه نامه Neuros روزنامه. مشرق در زیر می توانید بخوانید:

– به نظر من علی دایی شخصیت برجسته ای است که در کشور ما رشد کرده و به جایگاه مناسبی رسیده است. البته ، این توصیف فقط شامل شخصیت بازی علی دینی نیست. ورزشی و غیرورزشی ، وی چهره برجسته ای در ایران است.

– وقتی در سال 1371 وارد دانشگاه شدم ، علی دایی آخرین سال متالورژی دانشگاه شریف بود. من از همان زمان علی دین را ملاقات کردم. سپس می رفتم و بازی های او را تماشا می کردم. فکر می کنم آن زمان بود که او فقط به تیم تاکسی پیوست. نکته جالب در مورد او این بود که او همزمان با فوتبال ، با شور و اشتیاق و علاقه فوق العاده فوتبال بازی می کرد. این خصوصیات برای کودکان دانشگاه کاملاً شناخته شده بود. دایی پس از سوار شدن به تاکسی ، به بانک تجارت رفت و فوتبال حرفه ای خود را با جدیت بیشتری دنبال کرد.

– این یک واقعیت است که دب در فوتبال خیلی دیر به سطح ملی رسید. فکر می کنم او تنها 22 یا 23 سال داشت که اولین بازی ملی خود را تجربه کرد. البته ، اگرچه در سطح ملی دیر رسید ، اما همچنان یک رکورد باقی مانده است که تعداد کمی از بازیکنان قادر به ایجاد آن هستند.

– عمو استعداد داشت ، اما سوابق او به خاطر استعداد نبود ، بلکه به دلیل عمل اراده ای بود که در واقع خرج کرد. باید بگویم هیچ کس به سختی عمو علی تلاش نکرد. هیچ کس به اندازه علی مرگ قدرت اراده نداشت و هیچکس نمی خواست به اندازه آن بازی برنده شود. به نظر من ، علی دای نمادی از شخصی است که با تلاش ، اشتیاق و الهام خود به آنچه می خواسته رسیده است.

– خوب ، می بینید ، او زنده بود ؛ بنابراین او در حال حاضر یک فرد موفق است و تمام دنیای فوتبال ما را به عنوان علی رنگ می شناسند. او باعث افتخار کشور ما شده است و من بسیار خوشحالم که به هر حال در کنار علی دایی هستیم.

– ما خاطرات تلخ زیادی با خود داریم ، اما من فکر می کنم علی دی شخصیت بسیار الهام بخشی است که فراتر از ورزش ما ، حتی ورزش است ، فکر می کنم کشور ما این را دیده است. کسی که باعث شهرت ایران در سراسر جهان شده است ، شایسته تحسین است.

– فکر می کنم چهار یا پنج سال از شروع فوتبالش گذشته بود که به خودم گفتم این بازیکن توانایی انجام کار مهمی در دنیای فوتبال را دارد. واقعیت این است ، وقتی کسی سخت کوشی ، اراده و انگیزه علی دینی را می بیند ، امیدوار است که بتواند رکوردی ابدی به جا بگذارد.

– قبول ندارم که علی دایی فقط به تیم های ضعیف گل زده باشد. او می داند که رونالدو گل های زیادی به تیم های ضعیف تر زده است. همچنین لیختن اشتاین و مالت و جزایر فارو و بسیاری از تیم های ضعیف دیگر نیز حضور دارند. علی دی تقریباً برای همه تیم های بزرگ آسیا و تیم های خوبی که مقابل او بازی کرده اند گلزنی کرده است. مهمترین چیز در مورد علی دی “ارتباط” او بود. به یاد دارم ، همیشه در اواسط هفته در آلمان ، اگر بازی داشت ، بلند می شد ، به اردوی تیم ملی می آمد ، خستگی جاده و پرواز را می خرید و با همه بازیکنانش در تیم ملی بازی می کرد. و الهام اگر به آمار گلزنی او در تیم ملی نگاهی بیندازید ، او کمتر از کره ، عربستان سعودی ، ژاپن ، مکزیک و هر تیم بزرگی که مقابل او بازی می کند گل نزده است. بنابراین ، من این فرضیه را قبول ندارم و همانطور که گفتم ، مهم این است که علی دینی در طول این سالها ثابت قدم بوده است.

– توسط خودم؟ من کاری ندارم تشبیه چیست؟ من وقتی بیشتر در مورد شکایاتم می گویم ریا می کنم (لبخند می زنم)!

– می توانم بگویم که افسوس که علی دایی در اواخر شب در عرصه ملی بزرگ شد. یعنی اگر علی دنی در سن 16 یا 17 سالگی کشف می شد ، مطمئنا سابقه وی برای سالهای سال دست نخورده باقی مانده بود.

– حالا فاصله عمو و رونالدو ، اگر اشتباه من نباشد ، فقط هفت گل است. به نظر من ، اگر ماجراهای کرونا و مسابقات یورو 2020 به تعویق نمی افتاد ، این عنوان تازه به رونالدو می رسید. در این یکی دو سال ، وقتی رونالدو به عمویش نزدیکتر شد ، اتفاقات جالبی افتاد. بازی های ملی به تعویق افتاد و رونالدو از یورو 2020 مصدوم شد. او همچنین به دلیل گاز گرفتن توسط زنبورعسل بازی ملی را از دست داد. در یک بازی ، او در دو بازی بسیار ساده تعداد بسیار کمی گل به ثمر رساند و در چند بازی نتوانست چیزی به ثمر برساند. همه این عوامل در کنار هم قرار گرفتند تا عنوان آقای گل جهان در دست عمویش باقی بماند و رسانه های جهانی موضوع را بیشتر دستکاری کنند. در این یک سال ، رسانه های معتبر ورزشی جهان چیزهای زیادی در مورد دایی من نوشتند. رونالدو دوست دارد رکوردشکنی کند. من مطمئن هستم که او تا زمانی که این رکورد را نبرد ، خوب نخواهد نشست. بعید است که او قبل از جام جهانی 2022 تیم ملی پرتغال را شکست دهد و فکر نمی کنم تا رسیدن به این رکورد ناامید شود.

– من حدود 38 یا 40 سال فوتبال را دنبال کردم و بدون شک می توانم بگویم ، او بهترین بازیکن تاریخ فوتبال مارادونا است. من این را به دلیل این شوخی نمی گویم که مارادونا مرده است و بسیاری از افراد اکنون چنین حرف هایی می زنند. من برای این دلیل دارم مارادونا از هر لحاظ فوق العاده بود. که به تنهایی بار تیم را به دوش می کشد. او با کاریزمای استثنایی و تکنیک خارق العاده خود توانست ناپولی را به تنهایی به سطح فوتبال اروپا برساند. تیم ملی آرژانتین با بازیکنانی که در آن زمان حتی بازیکنان فوق العاده ای نبودند و سال ها در راس فوتبال بودند ، جام جهانی را از آن خود کردند. معتقدم مارادونا بهترین بازیکن تاریخ فوتبال بود. اما متاسفانه خیلی زود آن را از دست دادیم.

– اگر بازیکنانی که در زمان مارادونا با او بازی کرده اند را با مسی که اکنون یا در گذشته بازی کرده مقایسه کنیم ، می بینیم که در آن زمان مارادونا با بازیکنانی مانند خورخه بوروچاگا یک تیم برنده بود ، اما بازیکنانی مانند ژاوی و اینیستا که آنها بازی می کردند. با مسی بنابراین مارادونا فقط نتایج خود را تغییر داد و به همین دلیل بهترین بود. البته مسي تنها مسئله نيست. ما قبلاً بازی بازیکنان قدیمی مثل Pel و Johan Cruyff را دیده ایم. با این حال ، برای بسیاری ، او مانند مارادونا نبود و فکر نمی کنم از این پس بازیکنی مانند مارادونا ظهور کند. ممکن است خیلی ها مارادونا نباشند ، اما آنها مارادونا را یک افسانه نیز می دانند. مانند کسی که تأثیر ماندگاری بر جای گذاشت و یک تیم شهری را به تنهایی به سمت چیزی سوق داد که رویای مردم ناپل را به واقعیت تبدیل کرد و پس از عزیمت مارادونا هرگز محقق نشد. وی تیمی را معرفی کرد که جایگاه خاصی در ایتالیا ، این کشور و اروپا ندارد. به طور خلاصه ، ما در طول تاریخ بازیکنان بسیار خوبی داریم ، اما علاوه بر همه آنها بازیکنان بزرگ دیگری نیز بازی کرده اند. برای مثال در مارادونا که آرژانتین را به اوج فوتبال جهان رساند اینگونه نیست.

– خوب ، مارادونا حاشیه های زیادی داشت. شاید همین حاشیه به جذابیت و جذابیت آن کمک کند. به همین دلیل است که اکنون همه جهان در غم از دست دادن چنین مرد بزرگی سوگوارند. من نمی دانم که آیا یک ورزشکار دیگر می تواند در صورت مرگ کل جهان را متزلزل کند و بنابراین کل محیط اجتماعی و ضد اجتماعی جهان را تحت تأثیر قرار دهد. حتی در این صورت ، مارادونا واقعی بود. من قبلاً به نقل از گواردیولا گفته ام که ما با کاری که مارادونا با زندگی خود کرده کاری نداریم ، آنچه او با زندگی ما انجام داده مهم است.

– فکر می کنم اگر مارادونا به یک طرف نمی رفت ، او سالهای درخشان تری را در فوتبال بازی می کرد. اما ، همانطور که گفتم ، این مسائل جزئی جدایی ناپذیر از زندگی او بود. البته ، فکر می کنم او در فوتبالش بسیار تأثیرگذار بود. اما او چنان کاریزما داشت و آنقدر بزرگ بود که همه سعی می کردند آن جنبه از زندگی او را جدی نگیرند و بیشتر به توانایی فنی و چشمگیر او فکر کنند. شاید او هر شخص دیگری بود ، تا آنجا که من می دانم ، اتفاقات عجیب و غریب و حاشیه ای در زندگی او اتفاق می افتاد ، او این شهرت را کسب نکرد ، اما مارادونا متفاوت بود. من واقعاً معتقدم که بازیکن دیگری مانند مارادونا می تواند قرن ها طول بکشد. فکر می کنم دنیای فوتبال استعدادی از دست داده است. هیچ کس دیگری نمی تواند به مارادونا بیاید.

انتهای پیام