یک سوال ساده از آقای کلانتری

سپیده رشیدپورایی در یادداشتی نوشت: نوشتن این روزها برای ما بسیار سخت شده است. از سخت ترین شرایط مانند آتش سوزی ، سیل ، زلزله و حوادث گرفته تا گرانی گوشت و مرغ و نان و ارزان بودن زندگی ، ما که در حوادث و حوادث شرکت می کنیم هرگز نمی توانیم برای افراد عادی در این کشور راهی و تجربه پیدا کنیم. سخت ترین شرایط. ، ما خطر می کنیم ، پای صدها نفر می نشینیم ، با آنها همدردی می کنیم ، و در آخر اخبار و گزارش ها را تهیه می کنیم. ما نمی توانیم بنویسیم زیرا پشت هر کلمه درد وجود دارد و هر کلمه مانند خنجری در قلب ما است و به نظر می رسد که این نوشته ها هر بار ما را غمگین می کند. راه حل چیست؟ سرانجام باید این سخنان گفته شود تا مسئولان اندکی در رفتار و گفتار خود تأمل کنند.

چهارشنبه 2 جولای را می توان یکی از تاریک ترین روزهای تاریخ رسانه ها دانست. روزی که اتوبوس حامل خبرنگاران محیط زیست در جاده نقده به سمت چپ چرخید ، مهشاد کریمی و ریحانه یاسینی کشته و بسیاری دیگر از روزنامه نگاران زخمی شدند. این حادثه به دلیل نقص فنی در ترمزهای اتوبوس به وجود آمده است ، هرچند خبرنگاران در ابتدای حادثه در صحنه مدعی شدند که اتوبوس زودتر ترمز نکرده و مسیر خود را تغییر داده و از جاده کوهستان عبور کرده تا سریعتر به مقصد برسد. ؛ گفته می شود که این مسیر توسط افراد منطقه برای SUV استفاده می شود!

البته جزئیات بیشتر این حادثه را می توان با یک جستجوی ساده در اینترنت یافت و هدف این مقاله تکرار جزئیات این واقعه تلخ نیست. آنچه قلم را در این بخش گریه می کند ، واکنش مقامات مربوطه است ، نه خود حادثه – البته تحقیق و پیگرد قانونی از خانواده های عزادار و کسانی که حقوق مسلم رسانه ها را نقض می کنند.

واضح است که وقوع چنین حوادثی در سرتاسر جهان به دلیل سو مدیریت و خطاهای انسانی مستلزم تسلیت و عذرخواهی از خانواده های گمشده و استعفای جمعی از مدیران مربوطه است. گرچه این عزیزانی را که از دنیا رفته اند باز نمی گرداند ، اما حداقل یک مرهم کوچک برای قلب های مرده آنها خواهد بود. از طرف دیگر ، علاوه بر موارد یافت شده ، همدردی با کسانی که جان خود را از دست داده اند وظیفه هر فرد خردمند و بالغ است و این قسمت دیگر مربوط به وظیفه ، مسئولیت ، میز و صندلی نیست!

با این حال ، در مورد واژگونی اتوبوس روزنامه نگاران ، هیچ یک از مسئولان محیط زیست برای تسلی خاطر بازماندگان هیچگونه اقدام تسلیتی انجام ندادند ، حتی آخرین سخنان رئیس سازمان حفاظت محیط زیست نشان داد که از تصادف پشیمان نیست ، حادثه ای است و مربوط به آن نیست؛ گفتگوهایی که زخم خانواده های قربانیان را التیام می بخشد ، روح و قلب آنها را می سوزاند. اکنون س isال این است که ، اگر روزنامه نگاران زنده مانده بودند و هرکدام گزارشی از دستاوردهای سازمان منتشر می کردند ، آیا آقای کلانتری و سازمان وی همین حرف را می زدند و این گزارش ها هیچ ارتباطی با آنها نداشت؟

حرف های زیادی برای گفتن وجود دارد اما ما به این نکات بسنده می کنیم و باید به سازمان محیط زیست و شخص آقای کلانتری یادآوری کنیم که ارسال گل ، بنر و اقدامات چشمگیر راه حل نبوده و نیست. این درد را کاهش دهید. فاجعه کاهش نمی یابد تنها چیزی که می تواند قلب خانواده های این دو عزیز را آرام کند محاکمه مقصر ، عذرخواهی سازمان محیط زیست به دلیل سخنان رئیس این سازمان و عذرخواهی و استعفای مسئولان استانی است.

امید است که دولت در آخرین روزهای کار خود خواسته های این خانواده ها و رسانه ها را برآورده کند و اجازه ندهد خون مدافعان آگاهی پایمال شود.

انتهای پیام