درمان سرطان با عوارض جانبی کمتر

به گفته مدیکال اکسپرس ، دانشمندان از ژنو ، سوئیس و دانشکده پزشکی هاروارد توانسته اند بین واکنشهای ایمنی مضر و واکنشهای هدف قرار دادن سلولهای توموری تشخیص دهند. در حالی که سیستم ایمنی بدن مشابه است ، جمعیت سلولهای مختلف درگیر متفاوت است. نتایج این مطالعه ممکن است به درمان های هدفمند بهتر ، م moreثرتر و کم خطرتر برای بیماران سرطانی منجر شود.

به دلیل تحریک گسترده سیستم ایمنی بدن بیمار ، ایمنی درمانی جان بسیاری را نجات داده است. متأسفانه ، این سرکوب کننده های سیستم ایمنی بدون عوارض جانبی نیستند.

مایکل پیت ، عضو م Instituteسسه سوئیس برای آزمایش تومور آزمایشگاهی تومور ، ایمونولوژی ، عضو دانشکده پزشکی ژنو ، گروه پاتولوژی و ایمونولوژی و مرکز تحقیقات تومور – خون ، می گوید: “وقتی بیماری بدن. مرکز سرطان لمان سوئیس. اگر اینقدر شدید فعال شود ، واکنش التهابی حاصل می تواند اثرات مضر ایجاد کند و گاهی به بافت های سالم آسیب برساند. بنابراین ، ما می خواهیم بدانیم که آیا بین حداکثر پاسخ ایمنی با هدف از بین بردن سرطان و پاسخ ناخواسته ای که می تواند بر بافت های سالم تأثیر بگذارد ، تفاوتی وجود دارد؟ “در حقیقت ، شناسایی عناصر خاص بین این دو پاسخ ایمنی امکان ایجاد رویکردهای درمانی جدید ، موثرتر و سمی را فراهم می کند.”

محققان با استفاده از نمونه های بیوپسی کبدی از بیماران تحت درمان در دو بیمارستان در لوزان ، سوئیس ، که چنین واکنش های سمی را نشان دادند ، مکانیسم های سلولی و مولکولی را برای نشان دادن شباهت ها و تفاوت ها بررسی کردند.

پاسخ یکسان اما با سلولهای مختلف

به نظر می رسد در یک واکنش سمی مرتبط با ایمنی ، دو نوع سلول ایمنی ، ماکروفاژها و جمعیت نوتروفیل ها ، مسئول حمله به بافت های سالم هستند اما سلول های سرطانی را از بین نمی برند. در مقابل ، انواع دیگر سلول ها ، جمعیت سلول های دندریتیک ، نقشی در حمله به بافت های سالم ندارند ، اما برای از بین بردن سلول های سرطانی مورد نیاز است.

پیت توضیح می دهد: “درمان های ایمنی می توانند پروتئین های خاصی تولید کنند که سیستم ایمنی بدن را هشدار داده و به التهاب پاسخ می دهند.” در تومورها ، این پروتئین ها به سیستم ایمنی بدن اجازه می دهند سلول های سرطانی را از بین ببرد. در بافتهای سالم ، وجود این پروتئین می تواند منجر به تخریب سلولهای سالم شود. “این واقعیت که این پروتئین های التهابی توسط سلول های مختلف در تومورها و بافت های سالم ساخته می شوند ، کشف جالبی است.”

سلول های دندریتیک بسیار نادر هستند ، در حالی که ماکروفاژها و نوتروفیل ها بسیار رایج هستند. برخی از ماکروفاژها از مرحله رشد جنین در بیشتر قسمت های بدن ما وجود دارند و در طول زندگی باقی می مانند. برخلاف تصور عمومی ، این ماکروفاژها لزوماً از التهاب جلوگیری نمی کنند ، اما هنگامی که توسط ایمونوتراپی تحریک شوند می توانند پاسخ التهابی مضر را در بافتهای سالم زیستگاه آنها تحریک کنند ، بنابراین سمیت می تواند اندام های مختلف را تحت تأثیر قرار دهد.

خنثی سازی نوتروفیل ها برای سود دوگانه

وقتی ماکروفاژها توسط داروها فعال می شوند ، پروتئین های التهابی تشکیل می دهند. این به نوبه خود نوتروفیل ها را که واکنش سمی نشان می دهند ، فعال می کند. پیت می گوید: “این کشف امکان محدود کردن عوارض سرکوب کننده سیستم ایمنی با دستکاری نوتروفیل ها را فراهم می کند.”

این تیم یافته های خود را با مطالعه پاسخ های ایمنی موش هایی که فعالیت سلولی آنها با استفاده از ابزارهای ژنتیکی تعدیل شده است ، تأیید کردند. آنها توانستند دهانه ای را که می تواند برای از بین بردن این عوارض جانبی استفاده شود ، شناسایی کنند. در واقع ، نوتروفیل ها عوامل مختلفی را در ایجاد بیماری های سمی ایجاد می کنند ، از جمله TNF-جمله ، که ممکن است هدف درمانی باشد. در حال حاضر ، از مهار کننده های TNF-α برای بهبود پاسخ ایمنی در افراد مبتلا به آرتروز استفاده می شود و ممکن است در شرایط سرطانی برای جلوگیری از اثرات سمی نوتروفیل ها در طی ایمونوتراپی مفید باشد. (فاکتور نکروز تومور-آلفا (TNF alpha) یک سیتوکین التهابی است که توسط ماکروفاژها یا مونوسیت ها در طی التهاب حاد تولید می شود و مسئول بروز سیگنال های مختلف در سلول است. این پروتئین برای مقاومت در برابر عفونت و سرطان نیز مهم است.)

پیت می گوید: “علاوه بر این ، کنترل نوتروفیل ها می تواند یک روش موثرتر برای مبارزه با سرطان باشد.” برخی از این سلول ها علاوه بر تحریک پاسخ سمی ، رشد تومور را نیز تحریک می کنند. بنابراین ، با مدیریت کنترل آنها ، می توانیم اثر مفید دوگانه ای در حذف سموم در بافت های سالم و محدود کردن رشد سلول های سرطانی داشته باشیم.

نتایج این مطالعه در مجله Science of Science Immunology منتشر شده است.

انتهای پیام