قداره «هلیا»، شورشی است در برابر قتل «رومینا»

علیرضا خانی ، روزنامه نگار ، در یادداشتی با عنوان “Event Topsy an F in Event” که در روزهای اخیر شاهد آن بوده ایم ، به سربریدن زن جوانی به نام هلیا می پردازد:

“در مقطعی ، پیر بوردیو ، جامعه شناس مشهور فرانسوی گفت که باید از کار علمی عصبانی بود و برای کنترل خشم باید کار علمی انجام شود.
جلوی یکی از بزرگترین کتابخانه های کلانشهر – جولان هلیا ، دختر کاداراش اصفهانی – که باید مکانی فرهنگی و مقدس باشد – خشم را برمی انگیزد که ما باید برای شناسایی ریشه های اساسی و اساسی چنین اقداماتی تلاش کنیم.
در تجزیه و تحلیل و اینکه چرا چنین رفتاری از نوجوانان متولد دهه 1980 نشأت گرفته است ، در این دو یا سه روز ، سخنرانی هایی انجام شد که به طور کلی ساده و سطحی بودند. همانطور که شخصی گفت ، این رفتار اهمیتی ندارد زیرا در مورد جذب “فالوور” در اینستاگرام است!
در یک نگاه ، زن به پرخاشگری نوجوان و تمایل به مقاومت در برابر خشونت نسبت داده می شود ، که این یک رفتار رو به رشد ، ضعف ارزش های اخلاقی در خانواده ، فاصله بین والدین و نوجوانان و فاصله تولید دستمزد ، رها شدن و خود است. . او بی میلی نوجوانان ، میل به اثبات خود و خودنمایی را توصیف کرد. اما این عوامل به طور مساوی بین جنسیت دختران و پسران وجود دارد و برای درک ریشه های خشونت های اعمال شده توسط دختران نوجوان ، باید عامل یا عواملی خاص برای آن یافت.
آنچه در وضعیت سخت هلیا مشهود است رفتارهایی است که وی برای جلب همدردی با مردان و “به دست آوردن حقوق مردانه” انجام می دهد. او از خشونت لفظی و جسمی گرفته تا کلمات و توهین و در نهایت شلاق زدن به او و یافتن حریف استفاده می کند. این اقدامات ، به طور خلاصه ، نوعی واکنش به محیط مردانه و مردسالارانه کنونی و نوعی عصیان علیه سلطه مرد در سیستم اجتماعی است. سلطه مردانه که به دلایل و دلایل رنگارنگ حقارت زنانه را تحمیل می کند و نوجوانان امروزی که برای بسیاری از روشنفکران ما شناخته شده نیستند ، دائماً با آن مقابله می کنند.
از این نظر ، سرنوشت هلیا یک واکنش و عصیان در برابر قتل رومینا است. کنیزکی که گوی رومینا 13 ساله را بر اساس سلطه مردان در نیمه شب پاره کرد اکنون از کلاه ایمنی نوجوان بیرون کشیده شده است تا با تقلید از مردان مصونیت مردانه ای را در برابر جامعه پدرسالاری ایجاد کند.
افراد کاملاً دختر و پسر به دنیا نمی آیند (از نظر جنسیتی رفتار ندارند) اما رفتارهای مردانه و زنانه را می آموزند. دختران یاد می گیرند که مهربان ، بشردوستانه و مادرانه رفتار کنند و پسران نیز میانه رو و خشن باشند. اگر یکی از این دو گونه پس از بلوغ فکری به این نتیجه برسد که از بین رفته است ، می تواند علیه این ضرر قیام کند. در جامعه مردسالار یا مردسالار ، زنان حتی برای مقابله با نارضایتی ، مخالفت و شورش های نمادین آمادگی کامل برای این قیام را دارند. افزایش طلاق های مورد تقاضای زنان ، افزایش جرائم مربوط به زنان و افزایش جرم و جنایت ، بی نظمی ، اعتیاد و جنایت در زنان از ویژگی های این شورش علیه احساس حقارت است.
برخی از مردم دوست ندارند این واقعیت ها را بیان کنند ، اما در جامعه امروز شواهد و دلایل کافی برای آن وجود دارد. این واقعیت که تعداد دانشجویان دختر و پسر یکسان است دلیل بر برابری زن و مرد به تنهایی نیست ، اما هنگامی که دانش آموختگان زن با مشاغل مردانه یا انحصار مردان روبرو می شوند ، وقتی زنان خانواده از نظر جسمی و خودی باشند ، احساس نابرابری می کنند. تخریب شده خشونت کلامی. آنها چنین می کنند ، وقتی زنان به طور متفاوتی در جامعه آزار و اذیت می شوند ، تسلط مردان را احساس می کنند. وقتی زنی بدون اجازه مرد اجازه خروج از کشور را نداشته باشد ، اگر رئیس فدراسیون ورزشی یا دانشجوی ریاضی یا وزیر باشد ، نابرابری و سلطه مرد را تجربه می کند. تعداد مدیران زن ، نمایندگان زن ، زنان وزیر ، اساتید و فرمانداران و زنان فرماندار نمادی از برتری زنان در سیستم اجتماعی و سیستم حکمرانی است و البته شبکه های اجتماعی و فضای مجازی نیز بر این چرخه نابرابری تأثیر می گذارد. سرعت و شدت این احساس به همین دلیل است که اقدامات اعتراض آمیز در این نسل با سرعت بیشتری نسبت به نسل های گذشته اتفاق می افتد. اما فضای مجازی متهم شماره یک این پرونده نیست.
متهم شماره 1 مجموعه اقداماتی است که باعث ایجاد و تشدید احساس نابرابری و حقارت زنان در سطح جامعه از سیستم دولت به سیستم اجتماعی می شود. “

انتهای پیام