پیامدهای سوگ‌های متراکم و تخلیه‌نشده را دریابید!

این روزنامه به نقل از کردوار نیوز گزارش می دهد ایران “پدرم فکر می کرد ،” پدرم می توانست احترام بیشتری بگذارد ، اما چرا نه؟ ” “و بدتر از آن ،” چرا روزی که در بیمارستان بودم نمی توانستم با او خداحافظی کنم؟ “” محمد ، 20 ساله ، در مارس سال گذشته پدرش را بر اثر سکته قلبی از دست داد. چند ماه پس از پدرش مورد تجاوز قرار گرفت. مرگ. آنقدر صحبت کرد که من نگران شدم و به روانپزشک رفتیم. پسری که مورچه ها آسیبی به او نرساندند ، پس از مرگ پدرش در خیابان با همسایه هایش در حال مشاجره بود. دکتر گفت: ماسک را مجبور کرد و انجام داد از الکل و ضدعفونی کننده زیاد استفاده نکنید. خانه ما کرج است و شوهرم در تهران کار می کرد. بنابراین ، او مجبور بود هر روز از مترو استفاده کند. دیدم که این کار را نمی کند. تا زمانی که همه ما با هم تاج گرفتیم. به ما سرپایی رسیدگی شد. و هر کدام من فکر می کردم هر سه ما خوب هستیم ، اما می دیدم که شوهرم خوش رنگ نیست و به سختی نفس می کشد. او گفت که این به خاطر آلودگی هوا است.

سه هفته بود که شوهرم در خانه بیهوش شده بود. وقتی به هوش آمد گفت سکته کرده است. تا اینکه به بیمارستان رسید و گفت 70 درصد ریه هایش درگیر است. بیمارستان اول او را قبول نکرد ، بیمارستان دوم 99 کد به او داد ، یعنی باید احیا می شد. سپس به من گفتند که به بیمارستان دیگری بروم. در بیمارستان سوم نیز 99 و عملیات احیا و … را جمع آوری کردند اما نه بیشتر. او صبح تنها به بیمارستان رفت ، اما برنگشت. به همین دلیل هضم آن تا عصر برای پسرم بسیار دشوار است. به طور خلاصه ، ما نمی توانیم خداحافظی کنیم. سپس مراسم خاکسپاری و شام را در رستورانی در نزدیکی بهشت ​​زهرا برگزار کردیم.

چندین بار پسرم را به زمین بردم ، اما او نتوانست خانواده اش را ببیند ، فقط با عمو و عمه خود تماس گرفت. این تغییر روحیه من را می ترساند. آیا پسر می توانست اینقدر آهسته تبدیل به فردی پرخاشگر شود؟ باورکردنی نیست که ما همیشه عزاداری می کنیم. روز بعد ما احساس خوبی نداشتیم. پسرم این روزها دارو مصرف می کند ، اما من هنوز تغییر جدی در روحیه او ندیده ام. من الان خیلی خوب نیستم ، اما خودم را برای پسرم مدیریت می کنم. دکتر میگه الان وقتشه “من می ترسم با این همه تجاوز به کلانتری و زندان بروم و بدبختی دیگری در این تاج به بدبختی من اضافه شود.”

نازانی و پسرش تنها کسانی نیستند که این روزها برای یکی از عزیزان گریه می کنند. عزاداری متفاوت از همه عزاداری های قبلی ؛ عزاداری کرونا. برخی از عزاداران کرونا حتی دیگران را متعجب کردند. همانطور که لیلا می گوید: “وقتی یکی از دوستانش مادرش را از دست داد ، مهم نیست که من و سایر دوستان چقدر سعی کردیم بعد از آن با او در ارتباط باشیم.” افراد پس از مرگ عزیزانشان با کرونا درمان شدند. یکی ، که نشان می دهد این عزاداری با همه عزاداری های قبلی متفاوت است. “

اما اکنون به وضعیت فعلی کسانی که در جریان شیوع ویروس کرونا چند نفر از عزیزان خود را از دست داده اند ، گوش دهید. آنها در وضعیت گیجی هستند که تعداد کمی از مردم می توانند آن را احساس کنند. فرزانه موسوی برادر ، خواهر و خواهر شوهر خود را با هم از دست داد: “ما در موج سوم تاجگذاری برادرم را از دست دادیم. دسامبر سال گذشته بود. او 52 ساله بود. روزی که به آنها چهارشنبه سیاه گفتند تمام شد. همانطور که این روزها ، تعداد کشته ها افزایش یافته است ؛ ما به اصطلاح برای او تخت خریدیم. 90 میلیون تومان به یک دلال پرداخت کردیم. هیچ دارویی وجود نداشت.

اعضای خانواده حتی تصمیم گرفتند برای تشییع جنازه به بهشت ​​زهرا نروند. در مجموع سه یا چهار نفر برای شرکت در مراسم تشییع جنازه داوطلب شدند. به عنوان مثال ، شوهرم خانواده ما را ترک کرد. سپس روحیه بد ما شروع شد. برادرم نقش مهمی در زندگی ما داشت. ما باور نداشتیم که او برود. سپس همه ما متوجه شدیم که چقدر اشتباه کردیم که به مراسم تشییع جنازه نرفتیم. ظاهراً همان مراسم تشییع جنازه به بهبود وضعیت فرد و پذیرش مرگ یکی از عزیزان کمک می کند. من همچنان خودم را فریب می دادم که برادرم زنده است. مادرم و خواهرانم یکدیگر را صدا می کردند و آنقدر گریه می کردند که خانواده آنقدر ناراحت شدند که تصمیم گرفتیم به رستورانی در فضای باز سر بزنیم و یک فن بیاوریم و همه با نقاب نشستیم. ما توانستیم مدتی برادر خود را عزادار کنیم. چند ماه بعد ، خواهرزاده ام که معلول ذهنی بود و در خانه فوت کرد ، فوت کرد. درست است که او معلول بود ، اما بدن سالم داشت. خودش از خانه بیرون نیامد. کسانی که آمدند ویروس را آوردند و آلوده شدند.

اما به نظر می رسد که فاجعه ما تا ماه مه امسال ، زمانی که خواهرم تاجگذاری کرد ، تمام نشد. خواهرم دیابتی بود و یک سال از خانه بیرون نرفت ، اما پسرش کرونا گرفت. او آزمایش کرد تا زمانی که علائم را دید و نتیجه آزمایش منفی بود. نگویید که این آزمایش منفی کاذب است. او به خانه برگشت و این بار خواهر 50 ساله ام با هم درگیر شد. دلمان برایش سوخت. او یک سال بود بیرون نیامده بود و حالا دچار مشکل شده بود. من تازه از بیماری خود بهبود یافته بودم. سه هفته گذشت و با دانستن اینکه آنتی بادی دارم ، پرونده خواهرم را دنبال کردم و اصرار کردم که او در بیمارستان بستری شود. من قبلاً در بخش مراقبت های ویژه وی را ملاقات می کردم ، اما متوجه شدم که آخرین روزی که او را دیدم نمی تواند بماند. شما از طریق شکم و دیافراگم نفس می کشیدید ، نه از شش ها. هنوز به خاطر دارم که چگونه شکمش بالا و پایین می رفت و در تنفس مشکل داشت. خلاصه اینکه خواهرم رفت. این بار مراسم خاکسپاری را با تمام خانواده برگزار کردیم ، شاید گفتیم کمی آرام می شویم. این روزها حال و هوای همه خانواده ها بد است. مادرم افسرده است ، بچه های خواهرم حال بدی دارند ، هیچکس حال او را نمی پرسد. »

پروانه بیگی ، روانشناس می گوید: “متأسفانه جنبه های روانی تاج از ابتدا به درستی مورد توجه قرار نگرفته است.” کسانی که عزیزان خود را از دست داده اند دقیقاً چه می کنند و چگونه با آنها کنار می آیند؟ نادیده گرفتن این افراد می تواند بعداً منجر به فاجعه شود. مرگ به تنهایی در مراسم تاج گذاری اتفاق می افتد و اغلب فردی که در بیمارستان می میرد حتی نمی تواند با عزیزان خود خداحافظی کند. هر قسمت عزاداری به گونه ای انجام می شود که از جزئیات مراسم دور است ، که عملکرد مثبتی برای کنار آمدن با عزاداری دارد. غم ناقص را می توان در فرد مبتلا به عصبانیت تکرار کرد. اگر اقدامی برای این بارهای سنگین و خالی انجام نشود ، تحمل انسان در آینده کاهش می یابد و در آینده شاهد افزایش خشونت خواهیم بود. شاید این روزها نمی توان به عزاداری دسته جمعی فکر کرد ، اما می توان به افرادی فکر کرد که در تنهایی تحت ستم هستند و می خواهند در دنیایی بدون تاج به جامعه بازگردند. شناسایی این افراد و ارائه مراقبت های روانی و روانی به آنها امکان پذیر است. ترک آنها جامعه را پر از خشم و اندوه می کند. »

انتهای پیام