در سوگ میراث دار ماندگار

مرحوم استاد اسفيايي آثار زيادي درباره تفسير حاج سبزواري درباره شعر نوشته است و آثار لغوي مجمع البين بر افشاگري هاي شيخ طوسي و … محمد حسن هيكل از آثار علمي اين استاد فقيد است.

وی سالها مدیریت بخش نسخ خطی کتابخانه آیت الله مرعشی (ره) را بر عهده داشت. در این راستا ، از فرصت استفاده کرده و دانش خود را صادقانه بیان کرد. او از آداب و رسوم اطلاعات ارزان قیمت داشت و سعی کرد گروهی از آنها را تربیت کند. جوان کاتالوگ که یکی از دیگر برنامه های علمی ثابت آن است.
نکته مهمی که باید به آن توجه کرد و یکی از به یاد ماندنی ترین فعالیت های وی این بود که یک سوم نسخه های خطی برجسته کتابخانه آیت الله مرعشی (ره) با تلاش ، کوشش و راهنمایی استاد حکمت خریداری و به این گنجینه بی نظیر منتقل شد. به
علاوه بر این ، کتابخانه مجلس شورای اسلامی ، کتابخانه آستان قدس رضوی ، کتابخانه موزه کاخ گلستان ، اکثر نسخه های خطی و کتابخانه های کتابخانه های استانهای مختلف کشور ، از دیگر تلاشها و فعالیتهای این وارث اسلامی بود.
همچنین در استانهای مسلمان هند ، چین ، ازبکستان و بحرین ، کتابهای میراث تاریخی ، فقه ، آموزه و علم به کمک این شخصیت علمی شناسایی و اسناد اصالت آن تأیید شد.
استاد سید محمد اسفیایی عمر خود را در خدمت حفظ ، تأسیس و ارائه آثار گذشته گذراند.

یاد یاران متفکر – درست: آقایان. بابک افشار ، امیر حسین شرافت ، سید علی طباطبایی یزدی ، اسلام پناه ، شفیع کدکنی ، دهباشی ، سید محمود مرعشی نجفی ، عسگر مهدوی ، ایرج افشار ، شهیدزاده ، ایرج پارسی نژاد ، دکتر آسید ، دوشنبه ، 6 مرداد)

استاد در تبریز در خانواده ای پیشرو و معنوی متولد شد.
وی فرزند آیت الله سید اسماعیل اسفیعی شندآبادی شهرستان شبستر ، از شخصیت های علمی حوزه و از سوی دیگر در عرفان عملی بود و در مراحل زندگی و سلوک ، برخی از ایالت های وی در میان بزرگان وی مشهور بود. زمان.
او به حق یکی از صالحین بود. گفته می شود وقتی خبر درگذشت وی به آیت الله العظمی اراکی اعلام شد ، وی گفت:
“اسفعیایی آسفیایی بود” مرحوم اسفیایی نازک اندام بود و یکی از “بکائون” های عصر خود بود. وقتی روی تریبون رفت در ابتدای صحبت خود آیه ای را ذکر کرد و گریه کرد و همه را به گریه انداخت. مخصوصاً آیاتی که مذموم بود! او با همان لحن سرکشانه با صدای بلند تلاوت کرد و همه را برگرداند.
وقتی برای اقامه نماز به مسجد می آمد ، کمی قبل از شروع نماز در نوافیل توقف می کرد و مسجد را با گریه و زاری آنها پر می کرد.
مرحوم استاد سید محمد اسفیایی ، هنگام صحبت در مورد پدرش ، اشاره کرد:
“پدر آسمانی من همیشه مورد توجه و مراقبت قرار می گرفت و در عین حال ادعایی نداشت ، اما رفتار او به گونه ای بود که هیچ کس به دنیای او توجه نمی کرد. این اهل بیت (ع) بود. با دعاهای بزرگ بسیاری از آنها یاد می شود و گاهی اوقات قسمت های مختلف را در کانوت و پرانام صحبت می کند.
به یاد دارم روزی در خانه ای خلوت ، از او درباره دعای کمیل پرسیدم و پرسیدم ، آیا کسی می تواند دعای کمیل را بخواند؟
او پاسخ داد: اگر خدا به کسی موفقیت دهد ، این یک امر جدی است ، اما شما آن را نمی بینید ، می گوید:

مرحوم آیت الله اسفایی شندآبادی

اینجا بود که او ناراحت شد و من را نیز ناراحت کرد ، و اکنون من نمی توانم س myالات خود را ادامه دهم. خود استاد فقید آسفایی می گوید:
پدرم به وضعیت و نادر بودن آثار علمای گذشته توجه ویژه ای داشت و سه نفر از “سید بن طواس ، شهید ثانی” و آیت الله “میرزا جواد آقا ملکی تبریزی” نام بردند. در آغاز روزهای گرم تابستان در کوم ، روزه توصیه شده را رعایت کرد ، اندکی پس از افطار ، به مقبره مرحوم ملکی می آمد و به او سیلی می زد.
این روحیه و شرایط روحی پدر بود که چنین شخصیتی را از استاد ایجاد کرد و او راهی را در پیش گرفت که بدون شک روح و روان پدر را خوشحال می کند ، اما میراث نسخه های خطی بزرگ را نیز زنده می کند. که در همه مناطق پر است و حتی شیعیان خوشحال هستند.
من تردیدی ندارم که دعاهای پدر و ویژگی های او از یک سو و گام استاد در حفظ آثار وارثان از سوی دیگر ، همه موفقیت های ارزشمندی داشتند که او را به فردی برجسته با عمر طولانی ، شخصیت و اعمال ماندگار تبدیل کرد.

من بارها در محافل تهران و کام با این مرد متواضع ملاقات کرده ام و موفقیت خدمت در درمان او را به یاد می آورم ، زمانی که هفته ای دو بار برای درمان و خدمت در مدت 2 تا 5 سال به کام مراجعه می کردم و تواضع او را به نوعی به یاد می آورم. که مرا تحت تأثیر قرار داد
او شخصیتی والا و متواضع داشت و همیشه زبان خود را در دهان نگه می داشت.
پنهان کاری او یکی از نکات برجسته او بود! و تا زمانی که س askالی نکنید ، حتی یک کلمه از استاد نشنیده اید. او هرگز از کمک علمی و مالی به دیگران و نیازمندان کوتاهی نکرد و هرگز نزد طلبکاران خود نرفت و در مورد آن صحبت نکرد.
او دارای اخلاق عالی در جامعه و محیط کار خود بود که هیچ رنجش و ناراحتی انسانی را ایجاد نمی کرد. او همیشه سعی می کرد خود را بزرگتر و در واقع قوم و ادبیات خود بداند و او را به چهره ای برجسته در جامعه تبدیل کند.
در یک جمله می توان گفت که در رفتار و کردار خود در زندگی ، سعی می کرد از جد بزرگوار خود ، امامان معصوم پیروی کند و از دستورات او اطاعت کند.
سرانجام ، روز دوشنبه ، 7 سپتامبر ، پس از پشت سر گذاشتن نزدیک به هفت دهه زندگی درخشان و علمی و ارائه خدمات گسترده ، از روح و جسم آرام رنج برد ، از غم و اندوه جهان رهایی یافت و بت خود را پر کرد. روحش شاد و یادش گرامی باد.