علی لندی؛ از دل آتش به دل مردم

دوربین های تلفن همراه به شهروندان کمک کرده تا از آنچه اتفاق می افتد مطلع شوند. گاهی اوقات عکسبرداری از رویدادها بر تسکین غلبه می کند و حتی می تواند کمک ها را مسدود کند.
یک اتفاق استثنایی زمانی رخ می دهد که در نوجوانی ، بدون هیچ اشتیاق برای ثبت اخبار هر رویدادی ، آستین هایش را بر می گرداند و بدون کوچکترین تردیدی ، به همسایه ای می رسد که فریاد کمک او بی پاسخ مانده است.
علی لندی ، پسر 15 ساله ایذه ، برای نجات مادر و دختری که در آتش گرفتار شده بودند ، به خانه همسایه دوید. اما او خود را به آتش کشید و 15 روز بعد جان خود را در بیمارستان از دست داد.

ما قبلاً چنین رفتاری را دیده بودیم. همسایه ها بر سر همسایه ها فریاد می کشیدند و همسایه ها می دانستند که باید روی یکدیگر سایه بگذارند ، اما این روزها چنین مفاهیمی کمتر معتبر هستند ، بی تفاوتی و فردیت در جامعه حاکم است و احساس تنهایی و انزوا در روابط حاکم است. عجیب نیست اگر کسی برای نجات جان انسانها مرزهایی تعیین کند و از چنین محاسباتی به عنوان معیار استفاده کند. همچنین می تواند روابط با همسایگان را مختل کند.

زمانی این قربانی ها در زندگی روزمره شهروندان وجود داشت و ما جلوه های مختلف آن را در مشکلات ، زلزله ها و سیل ها ، آتش سوزی ها و جنگ ها و غیره می دیدیم ، اما نکته مهم این است که روح چنین قربانی هایی تحت تأثیر شرایط غالب قرار داشت. به شرایط اجتماعی. این یک رویداد طبیعی یا بزرگ بود. همانطور که تبلیغات رسمی ، اطلاعات مکرر و درخواستهای مستقیم برای پرداختن به یک رویداد باعث ایجاد حس مشترک می شود ، قربانی علی لندی با چنین رویدادهای خاصی در کشور متفاوت است. او تصمیم گرفت و خود را فدا کرد.
کار نوجوانان محصول تبلیغات و تحولات اجتماعی نبود ، بلکه نتیجه شجاعت بی گناه ، رفتار قهرمانانه و مسئولیت قهرمانانه آنها بود. داستان علی لندی داستان گمشده امروز ماست. شجاعتی که مردم دیدند و از آن قدردانی کردند. او راهی از قلب آتش به قلب مردم پیدا کرد.

* چاپ شده در روزنامه شرق