کاش قهرمان ما باشید – کردوار نیوز

به گزارش کردوار نیوز ، در یادداشت روزنامه جام جم مرتضی دراشان نویسنده می نویسد:یکی: ما 10 ساعت با مدرسه فاصله داشتیم. شادی آن روز یک بیماری همه گیر عجیب بود که همه را در بر گرفت. با قدرت انتقال 99٪ وقتی به خانه رسیدم ، تازه سرم را از پنجره سرویس مدرسه بیرون آورده بودم و هیچ صدایی نمی کردم. اما مادرم آمد و به یک پسر 15 ساله چایی داغ داد و گفت: خسته نباشید! آن روز همه خوب بودیم.

توپ از پای عموی علی جدا شد ، از میان چند مرد زرد و سیاه که افتاده بودند و به انتهای تلخ نگاه می کردند ، گذشت و طوری به پای خدا افتاد که گویی تمام استعدادهای شما را اصلاح کرده است. جهان مقابل شعله و زیر بغل

فردای آن روز به مدرسه رفتم ، در کلاس درس ، در مورد فوتبال در مورد فوتبال صحبت کردم ، و حتی وقتی در خانه با هم شام می خوردیم ، قاشق و چنگال مانند سمفونی غذا می خورد. همه خانه های شادی بلند شدند.

همه چیز خوب نیست. بسیاری از چرخ دنده های ماشین زندگی مطابقت نداشتند. اما ما به دنبال بهانه هایی برای خوشبختی بودیم و دوست داریم غم های قدیمی را به غم های جدید بسپاریم.

دو: بیست و هفت یا هشت سال از آخرین باری می گذرد که من بستر کشتی را لمس کرده ، بوسیدم و روی پیشانی ام گذاشتم. من نیز مانند بسیاری از شما می خواستم رسول زادم یا علیرضا سلیمانی در نقش پژمان درستکار باشم ، جوانی که هنوز در آن زمان می خواست قهرمان شود و اکنون او مربی یکی از درخشان ترین تیم های کشتی تاریخ است. موهای سفید سر و صورتم را در آینه می شمارم.

سالهای زیادی از آن زمان می گذرد و من دیگر علاقه ای به کشتی ندارم. اما در طول این دو هفته ، پژمان و تیمش ، مانند آن روزها ، با یک جفت جفت دو نفره خودنمایی کردند و بازیکن تیم ملی بچه ای را فراموش کرد که همرنگ هر تشکی لباس پوشیده بود. رنگی شده و جلوی تلویزیون می درخشد.

و صبح ها سرکار می رویم ، در مترو از محل کار ، محل کار ، آسانسور و حتی وقتی در خانه برای شام جمع می شویم صحبت می کنیم. گاهی اوقات آنها را فراموش می کنیم.

ما افراد خوشبختی هستیم ، هر چند آن روز وجود ندارد ، آن روز یک روز تاریخی است و حتی از دسامبر 1370 ، مشکلات این روزها عمیق تر و بلندتر شده است. ما دوست داریم غم های قدیمی را به شادی های جدید بسپاریم.

سه: اگر این مترهای بین المللی اطلاعات درست و غلط را منتشر کنند ، ما مردم غمگین نیستیم ، وقتی در عرصه قضاوت پیروز می شویم به اندازه همه مردم جهان خوشحال می شویم. خدای ما ، تیلور یانکی بیش از هر کس دیگری برنده می شود جهان فریاد می زند ، به آسمان می پرد و مانند یک فوتبالیست دستان ما را مشت می کند و تکان می دهد. همه ما با هم قهرمان هستیم ، هیچ زن و مردی وجود ندارد.

وقتی سرود ملی خود را می خوانیم و شخصی را می بینیم که مقابل پرچم ما ایستاده است ، دست راست او روی سینه چپ او قرار دارد و او نجوا می کند ، از او متنفر می شویم و چند قطره اشک شادی می ریزیم. ما این کار را یکی دو هفته دیگر انجام دادیم. ما افراد خوشبختی هستیم و گاهی بهانه هایی برای خوشبختی از راه دور پیدا می کنیم. خیلی زود خوشحال خواهیم شد. این روزها آدرنالین خون ما بهتر پمپ می شود و این نتیجه تلاش تیم ملی کشتی فرنگی و همه کسانی است که زحمت کشیدند.

آقایان! ای کاش بهانه ای برای ما می آوردید! آرزو می کنم که به ما شادی بدهید! برای هر یک از شما یک یزدانی خوب ، یک ساروا ، یک توحید آرزو می کنم ، آرزو می کنم همه شما قهرمانان ما باشید! ما افراد غمگینی نیستیم و با بهانه های کوچک خوشحال هستیم. “لطفا بهانه ای برای شادی های ما باشید!”

انتهای پیام