مشکلاتی که «گورنا» را نویسنده کرد

به گزارش کردوار نیوز ، پس از رسانه های مختلف در سراسر جهان ، نوبت به گاردین رسید تا با عبدالرزاق گورنا صحبت کند. مطالب زیر بخشی از معرفی خبرنگار برنده جایزه نوبل است.

عبدالرزاق گورنا به عنوان فردی که ناگهان خود را در رسانه ها می بیند به طرز غیرمعمول باحالی است. وقتی از او در مورد وضعیت خود سوال می شود ، او پاسخ می دهد: “خوب ، خوب … من کمی مشغول مصاحبه با بسیاری از مردم بودم. اما چه بگویم؟” من احساس فوق العاده ای دارم. “او جوانتر از یک پیرمرد 73 ساله به نظر می رسد ، و حالات چهره او به ندرت تغییر می کند.

او تا چند روز پیش به عنوان نویسنده 10 رمان معروف شناخته می شد ، اما اکنون در سطح جدیدی از شهرت است.

نویسنده توضیح می دهد که او ابتدا تماس با آکادمی نوبل را جدی نگرفته است: “شخصی با لحنی ملایم تماس گرفت و پرسید آیا آقای گورنا پشت خط است؟” “شما برنده جایزه نوبل ادبیات شدید و من گفتم:” آن را رها کنید. “شما در مورد چه چیزی صحبت می کنید؟”

تا زمانی که او جایزه نوبل ادبیات را در سایت نخواند ، از پیروزی گورنا ماملا مطمئن نبود.

او می گوید: “من سعی کردم با همسرم ، دنیز تماس بگیرم.” او با نوه ما در باغ وحش بود. “من با او تماس گرفتم ، اما در همان زمان شخصی از بی بی سی با من کار می کرد.”

این جایزه همچنین لحظات قابل توجهی را به ارمغان آورد. گورنا چهارمین نویسنده سیاه پوست است که در 120 سال اخیر این جایزه را دریافت می کند. الکساندرا پرینگل ، سردبیر سابق نویسنده ، به گاردین گفت: “او یکی از بهترین نویسندگان زنده آفریقایی است و هنوز کسی او را ندیده است ، و این من را بسیار نگران می کند.”

از او می پرسم که آیا دستاوردهای کوچک ادبی او هرگز او را ناامید نکرده است (او در آخرین لیست بوکر در سال 1994 بود). او پاسخ می دهد: “من فکر می کنم Alexandra Mn ظ vor می گوید فکر می کند من لیاقت بیشتری دارم.” چون فکر نمی کنم از تمرکز خارج شده باشم. “من از تعداد تماشاچیانی که دارم کمی راضی هستم ، اما البته می توانم تماشاگران بیشتری داشته باشم.”

بسیاری از رمان های او درباره ترک کشور ، مهاجرت و دور شدن از خانه است. به عنوان مثال ، در رمان “سکوت مورد علاقه” ، راوی زندگی و خانواده ای در انگلستان می سازد ، اما خود را انگلیسی یا زنگبار نمی داند.

خروج از کشور یک موضوع جالب برای این نویسنده است. گورنا می گوید: “این بزرگترین داستان عصر ماست ، داستان افرادی است که مجبور بودند زندگی خود را در جایی غیر از محل تعلق خود بازسازی کنند.” این موضوع ابعاد مختلف و متفاوتی دارد. آنها چه چیزی را به خاطر می آورند؟ چگونه با آنچه به خاطر می آورند کنار می آیند؟ چگونه با آنچه روبرو هستند کنار می آیند؟ یا البته استقبال از این داستانها چگونه است؟

ورود Gorna ANYA به انگلستان در اواخر دهه 1960 نیز خوشایند نبود. او می گوید: “وقتی در جوانی به اینجا آمدم ، مردم هیچ مشکلی نداشتند که مستقیماً به کسی که توهین تلقی می شد چیزی بگویند.” “این رویکرد گسترده تر بود.” نویسنده مدعی است که نژادپرستی تا حد زیادی از بین رفته است.

گورنا 17 سال در انگلستان زندگی کرد و به زنگبار بازگشت و در این مدت استعداد نویسندگی او شکوفا شد. او می گوید: “نوشتن من نتیجه شرایطی بود که من در آن زندگی می کردم ، مانند فقر ، فاصله از خانه ، نداشتن مهارت و عدم تحصیل.” در نتیجه این مشکلات ، شروع به نوشتن کردم. هیچ ایده ای برای نوشتن رمان نداشتم. اما این روند ادامه داشت. “پس از مدتی” نوشتن “شکل گرفت ، زیرا تفکر ، آهنگسازی ، نقاشی و غیره.

گورنا در پاسخ به احساسی که هنگام بازگشت به زنگبار داشت ، گفت: “این یک احساس وحشت بود.” 17 سال زمان زیادی است و البته مانند بسیاری از مهاجران ، انواع مختلف گناه را احساس کردم. شاید شرم آور است ؛ چون نمی دانستم کار درستی انجام می دهم یا نه. من نمی دانستم آنها در مورد من چه فکر می کنند ، اجازه دهید آنها فکر کنند من تغییر کرده ام ، یا اجازه دهید آنها بگویند شما دیگر یکی از ما نیستید. “اما هیچ کدام از این اتفاقات نیفتاد. من از هواپیما پیاده شدم و همه از دیدن من خوشحال شدند.”

وی گفت: “برخی این سوال را از من پرسیده اند.” من هیچ نظری ندارم ، من اینطور فکر می کنم. “

انتهای پیام