چوب کبریت بین چشمانمان قرار دهیم تا پلکهایمان باز بماند!

روزنامه نگاران امروز با چالش های روانی روبرو هستند. گزارشهای منظم بیماریهای قلبی و مرگ و همچنین مشکلاتی که آنها در نگهداری پروتکلها و گزارش فوری با آنها روبرو هستند ، آنها را در موقعیت دشواری قرار داده است. اما این امکان وجود دارد که داستانی برای فردا برویم و بیاییم ؛ امروز درد دارم اخبار و اطلاعات روزنامه نگار را در هر زمان مورد توجه قرار می دهند و مهم نیست که چگونه هستید ، اما اگر به درستی و به موقع تبلیغ نکنید ، یک متخصص حرفه ای خواهید شد. در این صورت ، بهترین راه برای خروج از ذهن روزنامه نگاران و فعال نگه داشتن قلم آنها چیست؟

فریدون صدیقی ، استاد روزنامه نگاری در گفت وگو با اخبار ایران من ، اظهار داشت: واقعیت این است که روزنامه نگاری حرفه ای سنگین ، پر استرس و خطرناک است. روزنامه نگاری یک حرفه عادی نیست که تمایل به دنبال کردن آن به روش های طبیعی را داشته باشد. اگر معتقدیم که روزنامه نگار و روزنامه نگار باید وقایعی را که اتفاق افتاده یا در شرف وقوع هستند گزارش دهند که انواع مختلفی دارند ، برخی از رویدادها دردناک و سرد و آسیب زا هستند که باعث تحریک روزنامه نگار می شود. همه روزنامه نگاران در معرض اخبار غم انگیز رویدادهای غم انگیز هستند. به همین دلیل است که همین کار بسیار استرس زا است. من سالها توصیه می کردم که این خطرناک است. در این شغل ، کسی مشغول کار یا نظارت است! بله ، من فقط شوخی می کنم ، من نجار بودم. اما واقعیت این است که اگر کسی می خواهد شغلی آرام داشته باشد ، باید به اداره ثبت مراجعه کرده و مجوز صادر کند و ضرب شود. کار یک روزنامه نگار خسته کننده و طاقت فرسا است و همه ترس ، امید و موارد دیگر را تجربه می کنند.

امنیت روزنامه نگاران به خطر افتاده است

صدیقی ادامه می دهد: مدت هاست که به دلایل مختلفی که همه ما می شناسیم ، صدمات زیادی به روزنامه نگاران و روزنامه نگاران ما وارد شده است ، از جمله شبکه ها ، وب سایت ها ، سازمان های رسانه ای و روزنامه ها. می خواهم بگویم از بین همه مشاغل ، شغل هایی که بیشتر در معرض خطر هستند روزنامه نگاری است. در گذشته این امید وجود داشت که این روزنامه نگار در محل کار امنیت نداشته باشد ، اما در محل کار از امنیت برخوردار باشد ، بدین معنا که چون کار روزنامه نگاری را می داند ، اگر در جای دیگری اخراج شود ، به محل دیگری می رود. اکنون در کرونای زیستی ما که دیگر واویلا نیست!

ناشراني كه با آنها كار كردم مرا تهديد كردند

او می گوید: “شاید بتوان گفت امید”. ما زنده و سرحال با امید هستیم. ما معتقدیم که چیزی در حال رخ دادن است و معجزه ای در حال رخ دادن است. شاید اوضاع بهتر شود. من 48 سال روزنامه نگار بوده ام و هنوز هم این کار را به شکل متفاوتی انجام می دهم ، دوست دارم وقتی نیاز دارم به سر کار بروم و همیشه سردبیر روزنامه هستم و در موقعیت بسیار خوبی هستم ، فکر می کنم یکی از اعضای روزنامه هستم کمیته انتشار و آنها به این نتیجه رسیده بودند که مشاغل خود مشکلی نیست. من شغل و ارزش آن را می دانستم. دیگر مشکلی نبود ؛ اما به همین ترتیب ، من نگران بودم که کار اشتباهی انجام دهم ، یا در همان زمان ، کار من تهدید شد. ناشراني كه با آنها كار كردم مرا تهديد كردند.

اگر چشمان ما خسته باشد چه کنیم؟

صدیقی به عنوان روزنامه نگار سابق می گوید: حقیقت این است که همه روزنامه نگاران در جهان اضطراب و ترس را در کار خود تجربه می کنند ، معنای ترس و امید زنده نمی ماند و نمی میرد ، زندگی می کند یا نه. هر روزنامه نگاری در نقاط مختلف جهان زندگی می کند و هرکس تجربیات و نگرانی های خود را دارد. در نتیجه این نگرانی دائماً در رسانه ها حضور دارد ، اما تصویری قوی و ضعیف دارد. ما روزنامه نگار هستیم. ما باید پیگیر باشیم. چوب دستی همیشه در دستان ماست و اگر مدتی آن را دور بیندازیم ، زیر طناب می افتیم. س isال این است که اگر خسته باشیم چه؟ اگر چشمان ما خسته باشد چه کنیم؟ من می گویم مانند ران آقای مخملباف ، ما باید درختی بین چشمان خود بگذاریم تا پلک های ما باز نشود. این کار ماست. این اصل کار ماست. تسلیم نشو. آدم باید مدام منتظر بماند. امید اصلی این است که از وضعیت فعلی خود مراقبت کنیم و سلامتی و آرامش ما معدودی است که می توانیم به دست آوریم و این برای ما سالم است. ما باید امید داشته باشیم ، و اگر امید خود را از دست بدهیم ، فکر می کنم داریم. از آنجا که موضوع خوش بینی در حال حاضر فقط مربوط به رسانه ها نیست ، یک مشکل عمومی است.

برای حفظ سلامت روزنامه نگار در این مدت چه کاری می توانید انجام دهید؟

صدیقی در مورد آنچه می خواهد برای روزنامه نگاران و رویدادهای رسانه ای انجام دهد و چگونه روحیه روزنامه نگار در این منطقه سالم است؟ وی می گوید: اگرچه روزنامه نگاران تحت تأثیر فرهنگ افراد و خانواده ها و بیشتر هستند ، اما با همه اینها روزنامه نگاران و اخبار اصلی ترین دغدغه ها هستند و برخی مشکلات همچنان باقی است. هرگاه یک روزنامه نگار احساس کرد که در کاری که انجام می دهد کمک کننده است ، این بسیار دلگرم کننده است. هر زمان که یک خبرنگار آمادگی مصاحبه یا گزارش را داشت ، تصویری جذاب بکشد ، به مخاطب انگیزه بدهد و به مخاطب پاسخ دهد. من فکر می کنم عجیب است که کار ما در این زمینه پرداختن به زیست شناسی مخاطب است. اگر پزشک یا بیمارستان با بیولوژی بیمار صحبت کند ، ما با روانشناسی مراجعه کننده سروکار داریم. ما با آنها کار می کنیم تا مخاطب را آماده و آرامش دهیم. اگر بتوانیم این کار را برای چند نفر هر روز انجام دهیم ، فکر می کنم ما کار بزرگی انجام داده ایم. روزنامه نگاری یک حرفه زنده و جاودانه در همه زمان ها است. رسانه های آن متفاوت است. در این صورت ، ما نباید امید خود را از دست بدهیم ، ما نباید در انجام کار درست کوتاهی کنیم. تازه و کارآمد باشید.

امروز روز روزنامه نگار نیست ، روز تاج است

در نهایت ، صدیقی می گوید: “امروز روز روزنامه نگار نیست ، یک روز روی هوا است” و او می گوید: یک سال و نیم است که هر روز روز تاج است و تاج همه چیز را در دید قرار داده است. حضور مخرب آن راه می رویم ، زندگی می کنیم ، به نظر نمی رسد حصار خانه این روزها مناسب باشد. محاصره استانها ، محاصره شهر ما ، محاصره خیابانها و محرومیت افراد کافی کافی نیست ، زیرا به هر مکانی وارد می شود و قفس ما را می گیرد. بنابراین امروز روز تاج گذاری است. اگر سلامتی بسیار مهم است ، ابتدا باید سالم باشید تا مثبت بیندیشید و سالم باشید ، به همین دلیل است که من فکر می کنم هر روز یک تاج است. نه روز پزشک ، نه روز دندانپزشک ، نه روز معلم. همه اینها از نابودی کرونا جان سالم به در می برند و همه ما زنده می مانیم. رفتگری که در این مدت رشد می کند و زباله ها را جمع آوری می کند نیز تحت تأثیر این امر قرار می گیرد. رئیس جراحی یک پزشک است که با مکان محدود به نقاط مختلف جهان سفر می کند ، تمام تلاش خود را برای نجات بیماران خود انجام می دهد و من فکر می کنم او نگران جو است و می داند که یک روز در هوا است.

انتهای پیام